To straszne. To straszne, że można żyć w związku z mężczyzną, a przy tym czuć się tak bardzo samotną. Jak tylko dokładniej sobie o tym pomyślę, to zżera mnie jakaś wewnętrzna siła. Czuję, że tracę grunt pod nogami i nie mogę pozbierać myśli. Nie wiem skąd to wszystko się bierze i nie wiem, czy nie jestem z nim już tylko z przyzwyczajenia.
Razem, a jednak osobno
Jeszcze nie dawno, gdy patrzyłam w jego oczy, czułam że mam obok siebie bratnią duszę. Wręcz namacalnie odczuwałam, że jednoczymy się na płaszczyźnie duchowej. Teraz jest zupełnie inaczej. Za każdym razem, gdy spotykamy się wzrokiem – uciekam, aby to spojrzenie nie trwało zbyt długo. Nie umiem już patrzeć się w te źrenice minutami, nie cieszy mnie to i nie daje żadnej satysfakcji. Utwierdzam się tylko w przekonaniu, że JA jestem TU, a ON jest gdzieś TAM. Czasem, gdy wpatrujemy się w siebie, chce mi się płakać. Czuję się wtedy samotna, czuję że moja cząstka duszy, ta wewnętrzna część mnie, która jest znana tylko dla mnie – nie została przez niego jeszcze rozpoznana, że nie zostanie już nigdy rozpoznana przez tego człowieka obok mnie.
Początek miłości?
Nie wiem czy ktoś z was ma podobnie. Nie wiem czy mężczyźni też odczuwają coś podobnego. Ja jestem kobietą i piszę z perspektywy kobiety. Nie wiem też skąd bierze się to przekonanie o samotności, dlaczego pojawia się tak nagle i dlaczego w ogóle się pojawia, po co? Ma mi ono coś uświadomić, pokazać? A może w momencie, gdy pojawia się ten stan samotności w związku, to w tym miejscu zaczyna się prawdziwa miłość? Kończy się zauroczenie, fascynacja, spadają różowe okulary i pojawia się realna świadomość związku, problemów i krętych dróg. A może to pierwszy sygnał, aby zawrócić, aby nie brnąć dalej w coś, czego nie czuję całym sercem. Nie wiem.
Koniec miłości?
Poddać się i odejść? A może przeczekać? Może warto uświadomić sobie skąd to się wzięło, dotrzeć do źródła takich myśli i powalczyć z tym? Z pewnością w grę wchodzą jakieś uwarunkowania z dzieciństwa, te kluczowe momenty, które ugruntowały w umyśle przeświadczenie, że „nikt mnie nie zrozumie”. Najlepiej byłoby do nich dotrzeć, rozgrzebać je, uświadomić sobie, że jeśli tylko podejmę taką decyzję, to mogę się od nich uwolnić. Byłoby dobrze, gdyby samotność w związku była spowodowana właśnie tym motywem. Można by było nad tym popracować i szczęśliwy związek gwarantowany. Ale co jeśli to wcale nie jest kwestia braków z dzieciństwa czy problemów w zrozumieniu siebie? Co jeśli ta często odczuwana samotność to znak, że ja i on nie jesteśmy bratnimi duszami? Przecież każde z nas oddało sobie nawzajem cząstkę siebie i swojej duszy i teraz co? Koniec? Tak nagle? Już po wszystkim?
Czy jest odpowiedź, jak to rozeznać? Samotność w związku to coś tragicznego. Wie o tym, każdy u kogo dotyk czy inny gest miłości „drugiej połówki” wywołuje płacz, wstręt lub pogłębia bezsens odczuwany w głębi serca.
~Pocahontas~
